مومیایی گنج باستان

هنگامي که فرعون مي مرد ، مستخدمان بدن او را به معبدي نزديک آرامگاهش مي بردند . ابتدا کاهن حنوط کننده بدن حاکم را به آرامي روي ميز باريک قرار مي داد و اندام هاي داخلي اش را تخليه مي کرد تا مانع پوسيدگي شود . سپس از طريق بيني با يک قلاب دراز مغز را قطعه قطه خارج مي کردند . تنها اندامي که برداشته نمي شد ، قلب بود ، زيرا گمان مي رفت که مرکز روح باشد.بعد از تخليه اندامها ، بدن فرعون با شراب خرما شستشو داده مي شد  و با صمغ مُرّ ( ماده اي که از نوعي درخت خاص به دست مي ايد و براي عطر سازي استفاده مي شود ) (کهربا) و عطر ،  پَُر و دوباره دوخته مي شد . سپس حنوط گران ان را با "نَترون " (سليکات سديم والومينيوم) ، نوع خاصي از نمک ، مي پوشاندند تا مايعات درون بافتهاي بدن خشک شود . بعد از هفتاد روز بدن خشک شده را در رود نيل مي شستند و روي پوست روغن وموم مي ماليدند . سپس پيکر را در نوارهايي از کتان نازک مي پيچيدند . اگر تمام اين عمليات درست انجام مي شد ، بر اساس اعتقاد مصريان ، فرعون مرده دوباره به زندگي باز مي گشت...

موميايي کردن در مصر باستان
اعتقاد به زندگي دوباره يکي از اجزاي اساسي مذهب مصري ها بود. در اين باره چند نوع تفسير و توضيح معمول بود . در يکي از اين تفاسير ، مرده در زميني در بهشت ساکن مي شد که ان را سرزمين " يارو " " Yaru" مي ناميدند . در اين محل که به مزارع مصر بي شباهت نبود ، مرده در صلح و وفور ونعمت زندگي مي کرد . بعضي از افراد که قادر نبودند به يارو برسند ، زيرا يارو را اب احاطه کرده بود ، براي ياري گرفتن از حيوانات مقدس نام نويسي مي کردند . جيمز هنري بريستد ، مصر شناس ، اين سفر را بدين نحو توصيف مي کند : " گاهي اوقات شخص متوفي از باز يا لک لک مي خواهد تا او را از اب عبور دهند ... گاهي اوقات خداوند خورشيد او را سوار بر قايقش حمل مي کند . اما اغلب ان ها به خدمات مرد قايقراني مشهور به " صورت وارو " يا " پس نگر " نياز دارند ، زيرا او هميشه صورتش را به عقب برگردانده است تا قايقش را به جلو براند . او همه کس را سوار قايقش نمي کند ، بلکه تنها کساني را قبول مي کند که در مورد انها گفته شده باشد : " او ، بر خلاف ظاهرش ، ابليس نيست " .

بر اساس نوشته هاي بسياري از مورخان اين نخستين بار در تاريخ بوده است که مردم به ارتباط کيفيت زندگي پس از مرگ با اعمال و رفتار دوران زندگي اعتقاد داشته اند .
بعدها ، مصريها به اين باور رسيدند که مردگان نيک در جهان زيرين به" ازيرويس " ( خداي دنياي مردگان ) مي پيوندند و تنها فرعون مقتدر و خانواده اش همراه با تعداد کمي از اشراف و صاحب منصبان بالا قادرند به زندگي پس از مرگ برسند . حتي کساني که در دايره نزديکان حاکم بودند نمي توانستند به جهان زيرزمين برسند ، مگر اينکه حاکم انها را هدايت مي کرد . به اين ترتيب ، به منظور نزديکي به روح فرعون ، اشراف ارامگاهايشان را تا حد امکان نزديک به ارامگاه فرعون مي ساختند و معمولا فرعون ، زمين و مواد لازم را براي ساختن آرامگاه در اختيارشان قرار مي داد . مصري هاي عادي که نمي توانستند به زندگي دوباره برسند ، مردگانشان را در حفره هاي کم عمق در شن در کنار آرامگاه فراعنه و اشراف دفن مي کردند .
مصريان باستان معتقد بودند که که روح فرعون براي سفر به زندگي دوباره به يک کالبد نياز دارد . ، به علاوه اگر اجازه داده مي شد تا بدن بعد از مرگ بپوسد ، روح يا "کا " محکوم مي شد تا ابد به تنهايي بگردد . مصري ها مي خواستند از سفر موفق حکمرانشان به جهان ديگر مطمئن باشند ، جايي که بر اساس اعتقاد انها حاکم مي توانست امنيت مردمش را براي ابد تضمين کند . به همين دليل انها شيوه خاصي را به نام موميايي کردن ابداع کردند که پيکر فرعون و و نيز اعضاي خانواده او و اشراف برگزيده را که اجازه ورود به دنياي زير زمين را داشتند ، حفظ مي کرد.
"مصريان باستان معتقد بودند قلب شخص مرده را خدايان وزن مي کنند ، تا ارزش شخص براي زندگي بعدي تعيين شود". 

هنگامي که فرعون مي مرد ، مستخدمان بدن او را به معبدي نزديک آرامگاهش مي بردند . ابتدا کاهن حنوط کننده بدن حاکم را به آرامي روي ميز باريک قرار مي داد و اندام هاي داخلي اش را تخليه مي کرد تا مانع پوسيدگي شود . سپس از طريق بيني با يک قلاب دراز مغز را قطعه قطه خارج مي کردند . تنها اندامي که برداشته نمي شد ، قلب بود ، زيرا گمان مي رفت که مرکز روح باشد.بعد از تخليه اندامها ، بدن فرعون با شراب خرما شستشو داده مي شد  و با صمغ مُرّ ( ماده اي که از نوعي درخت خاص به دست مي ايد و براي عطر سازي استفاده مي شود ) (کهربا) و عطر ،  پَُر و دوباره دوخته مي شد . سپس حنوط گران ان را با "نَترون " (سليکات سديم والومينيوم) ، نوع خاصي از نمک ، مي پوشاندند تا مايعات درون بافتهاي بدن خشک شود . بعد از هفتاد روز بدن خشک شده را در رود نيل مي شستند و روي پوست روغن وموم مي ماليدند . سپس پيکر را در نوارهايي از کتان نازک مي پيچيدند . اگر تمام اين عمليات درست انجام مي شد ، بر اساس اعتقاد مصريان ، فرعون مرده دوباره به زندگي باز مي گشت . يک منبع باستاني مي گويد : " پوستت بايد به خاطر تو بلند شود ، استخوان هايت بايد به خاطر تو بايد به هم جوش بخورند ، اجزاي بدنت بايد خودشان را به خاطر تو گرد هم بيايند . پوستت بايد به خاطر تو دوباره جفت شود ."
هنگامي که بدن موميايي مي شد ، وقت برگزاري مراسم فرا مي رسيد . جسد را در سه تابوت بزرگ تو در تو مي گذاشتند . سپس هر سه تابوت را در يک تابوت بزرگ تر سنگي مي گذاشتند و روي يک پايه تابوت قرار مي دادند که به آرامگاه کشيده مي شد . کاهنان پيشاپيش يک گروه بزرگ حرکت مي کردند ، بخور مّرَُ مي پراکندند و دعا مي خواندند . بعد از کاهنان ، خانواده فرعون بودند که توسط ملکه گريان   هدايت مي شدند . او براي نشان دادن اندوهش روي صورتش گِل مي ماليد و پيراهنش را پاره مي کرد.

در پايان صف طويلي از عزاداران شامل خويشاوندان وکارگزاران دربار مي امدند . مستخدمان لباس ها ، غذا ، اسلحه ، جواهرات ، اسباب و اثاثيه و ساير لوازمي را که فرعون در زندگي بعدي استفاده مي کرد ، حمل مي کردند .
بعد از قرار دادن فرعون در آرامگاه ، کاهن اعظم ، مراسم نهايي را به جا مي اورد که با اين کلمات پايان مي يافت : " تو دوباره زندگي خواهي کرد ، تو هميشه زنده مي ماني ، تو دوباره جوان مي شوي ، تو دوباره جوان هستي براي هميشه ." براي تغذيه روح فرعون پس از مرگ ، کاهنان خاصي ائين مذهبي را در معبد سوگواري مجزايي اجرا مي کردند .